Λενορμάν, Ανρί Ρενέ

(Henri René Lenormand, Παρίσι 1882 – 1951). Γάλλος συγγραφέας και δραματουργός. Γιος του μουσικολόγου και συνθέτη Ρενέ Λενορμάν, σπούδασε στη Σορβόνη και το 1904 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, με τίτλο Ο κήπος πάνω στον πάγο. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε με ένα δράμα γκραν-γκινιόλ (1905) και τρία χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε Το ξύπνημα του ενστίκτου, που προκάλεσε ζωηρές συζητήσεις, ενώ πραγματικό θρίαμβο αποτέλεσε η πρεμιέρα του έργου του Οι δαιμονισμένοι (1909). Κατόπιν ταξίδεψε στην Αφρική, όπου άρχισε να γράφει το θεατρικό έργο Ο σιμούν (1920), και από εκεί στην Ελβετία. Στη Γενεύη γνώρισε τους θεατρικούς παραγωγούς Πιτοέφ, και έγινε ο σύγχρονος συγγραφέας της προτίμησής τους. Κατά τη διαμονή του στην Ελβετία, ο Λ. (που για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα νοσηλεύτηκε σε σανατόριο) ανακάλυψε τον Στρίντμπεργκ και τον Φρόιντ, από το έργο των οποίων εμπνεύστηκε τα επόμενά του δράματα. Ο Λ. χαιρετίστηκε από την κριτική ως ανακαινιστής του γαλλικού θεάτρου. Τα έργα του αποτελούν μια διεισδυτική ανάλυση του ψυχικού και πνευματικού κόσμου του ανθρώπου. Σήμερα το θέατρό του δεν προκαλεί τις αντιδράσεις που αντιμετώπισε κατά την εμφάνισή του, εντούτοις παρουσιάζει μεγάλη λογοτεχνική σημασία. Η τολμηρή προσπάθειά του να δώσει δραματική μορφή στην πιο περίπλοκη ψυχική αναταραχή, στην πιο νοσηρή και ανήσυχη πνευματική ατμόσφαιρα, δεν υπήρξε χωρίς συνέχεια στην ιστορία του νεότερου θεάτρου. Στα τελευταία του έργα συγκαταλέγονται τα: Λυκόφως του θεάτρου (1934) και Το σπίτι των οχυρωμάτων, καθώς και δύο βιογραφίες με τίτλο Οι Πιτοέφ (1945) και Μαργκερίτ Ζαμουά (1950) και σε δύο τόμους, που τιτλοφορούνται Οι εξομολογήσεις ενός θεατρικού συγγραφέα (1949 και 1952).